Η Γέφυρα Ευσέβειας και Ασέβειας προς τους Γονείς (효불효다리)

Η κορεάτικη και η ελληνική κοινωνία έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, όπως η σημασία που δίνουν στους οικογενειακούς δεσμούς. Οι Κορεάτες θέτουν ιδιαίτερη έμφαση στην οικογένεια, τα μέλη της οποίας είναι πολύ πιστά μεταξύ τους και αφοσιωμένα στη διατήρηση των οικογενειακών δεσμών. Σε ορισμένους κοινωνικούς κύκλους, οι οικογένειες έχουν τόσο καθοριστική σημασία ώστε θεωρούνται ότι έχουν συλλογικό πρόσωπο και οι πράξεις ενός μέλους έχουν αντίκτυπο στο πώς βλέπουν οι άλλοι ολόκληρη την οικογένεια, ακριβώς όπως συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

Η ευσέβεια προς την οικογένεια αποτελεί φυσικό καθήκον του ανθρώπου και ορίζεται ως η υποστήριξη και η εξυπηρέτηση των γονέων, το να τιμά κανείς τους γονείς του, να εντείνει την αδελφική αγάπη προς τα αδέρφια και να φροντίζει για την ειρήνη και την αρμονία μέσα στην οικογένεια. Το αίσθημα της αγάπης και του σεβασμού προς τους γονείς, όπως και η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους, είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα. Το πώς θεσμοθετείται, όμως, μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την κοινωνία. Στην Κορέα, υπό την επιρροή του Κομφουκιανισμού, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα καθήκοντα των παιδιών απέναντι στους γονείς τους. Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό και φιλόσοφο, Άρνολντ Τόινμπι: «Το οικογενειακό σύστημα της Κορέας, το οποίο βασίζεται στην αρετή της ευσέβειας προς τους γονείς, είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά της ανθρώπινης ιστορίας».

Υπάρχουν πολλές όμορφες λαϊκές αφηγήσεις με θέμα την αφοσίωση στην οικογένεια. Μια από τις αγαπημένες μου είναι Η Γέφυρα Ευσέβειας και Ασέβειας προς τους Γονείς, διότι ξεφεύγει από τα τετριμμένα και υποδεικνύει πως όσο σημαντική και αν είναι η πίστη στην οικογένεια, δεν είναι πάντα εύκολο να τηρηθεί, καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Στο βασίλειο του Σίλλα, ζούσε μια χήρα που είχε επτά γιους. Η γυναίκα κάθε βράδυ, την ώρα που οι γιοι της κοιμόντουσαν, επισκεπτόταν τον εραστή της σε ένα χωριό που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του ποταμού. Κάποια νύχτα, όμως, ο μικρότερος γιος ξύπνησε την ώρα που η μητέρα του ετοιμάζονταν να φύγει, την παρακολούθησε και την είδε να διασχίζει ένα ποτάμι με ορμητικά νερά για να περάσει απέναντι. Αμέσως ξύπνησε τα αδέρφια του και τους ενημέρωσε για την κατάσταση.

Οι νεαροί έπεσαν σε βαθιές σκέψεις, επειδή δεν μπορούσαν να είναι ήσυχοι όταν η μητέρα τους κάθε βράδυ περνούσε ένα επικίνδυνο ποτάμι μέσα στο σκοτάδι. Αφού το συζήτησαν, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πέτρινο γεφύρι, για να περνάει η μητέρα τους με ασφάλεια στην απέναντι όχθη.

Το τέλος της ιστορίας διαφέρει στην προφορική και την γραπτή παράδοση. Στην πρώτη αφήγηση, η γέφυρα ονομάζεται Chilseonggyo (Γέφυρα Επτά Αστέρων) ή Chilgyeo, επειδή κατασκευάστηκε με επτά πέτρες. Σε αυτήν την παραλλαγή, η μητέρα έδωσε την ευχή της στα παιδιά της και συνέχισε τις επισκέψεις της στον εραστή της μέχρι το θάνατό της, περνώντας πλέον με ασφάλεια το ποτάμι. Στην γραπτή παράδοση, η ιστορία δέχτηκε επιρροές από την κομφουκιανή ιδεολογία και ηθική, οπότε το τέλος είναι εντελώς διαφορετικό. Όταν η μητέρα έμαθε ότι οι γιοι της έφτιαξαν την γέφυρα, ένιωσε ντροπή και διόρθωσε τη συμπεριφορά της, σταματώντας τις επισκέψεις στον εραστή της.

Ουσιαστικά η ιστορία θίγει ένα σημαντικό θέμα αναφορικά με την αφοσίωση στους οικογενειακούς δεσμούς. Ακόμα και το όνομα που δόθηκε στην γέφυρα έχει καθοριστική σημασία. Με έναν τρόπο, η «Γέφυρα Ευσέβειας και Ασέβειας προς τους Γονείς» ήταν σύμβολο της ευσέβειας των γιων προς τη μητέρα τους και της ασέβειας προς τον αποθανόντα πατέρα τους. Δηλαδή, η οικοδόμηση της γέφυρας από τα παιδιά για τη χήρα μητέρα τους ήταν, από ηθική άποψη, μια πράξη ασέβειας προς τον έναν γονέα, αλλά ταυτόχρονα μια πράξη ευσέβειας προς τον άλλο, εάν λάβουμε υπόψη τις ανθρώπινες επιθυμίες της μητέρας. Τα παιδιά, αφοσιωμένα και πιστά στους οικογενειακούς δεσμούς, έπρεπε να επιλέξουν με ποιον τρόπο θα υλοποιούνταν καλύτερα αυτή η αφοσίωση και με το μέγιστο όφελος για την οικογένεια.

Η ιστορία βασίζεται στον μύθο των Chilseong (Επτά Αστέρια), των επτά γιων που, αφού έχτισαν μια γέφυρα για τις νυχτερινές εξόδους της μητέρας τους, μετά την ευλογία εκείνης, μετατράπηκαν στις θεότητες της Μεγάλης Άρκτου, τα Επτά Αστέρια. Η ευλογία των γονιών είναι η απόλυτη επιβράβευση. Για τα παιδιά, η ευλάβεια είναι ένα από τα καθήκοντα προς τους γονείς τους, που τους έδωσαν ζωή και τους μεγάλωσαν. Οι γονείς παρέχουν στα παιδιά τις τρεις «αγαθές χάρες» της γέννησης, της ανατροφής και της ευπορίας, ενώ τα παιδιά έχουν τον ίδιο αριθμό υποχρεώσεων, δηλαδή να συνεχίσουν την οικογενειακή γραμμή, να στηρίξουν τους γονείς τους και να τηρήσουν τελετές μνήμης μετά το θάνατό τους. Τα πράγματα που κληρονομήθηκαν ή μεταβιβάστηκαν από τους γονείς, συμπεριλαμβανομένων των υλικών αγαθών, της κοινωνικής θέσης και των ανθρώπινων σχέσεων αποτελούν τον πυρήνα της θεσμοθέτησης της ευσέβειας προς τους γονείς.

Στην Ασία, η ​​κουλτούρα της ευσέβειας προς τους γονείς καθιερώθηκε περίπου το 2500 π.Χ., από τον Κομφούκιο και άλλους στοχαστές, οι οποίοι ανέλυσαν ηθικά και φιλοσοφικά την ιδέα και τον τρόπο άσκησής της. Σε γενικές γραμμές, η ηθική πηγάζει από την οικογένεια και πιστεύεται ότι η αρμονία μέσα στην οικογένεια συνδέεται άμεσα με την ύπαρξη αρμονίας στο έθνος. Επομένως, η ευσέβεια προς τους γονείς, είναι η κύρια αρχή για τη διατήρηση της τάξης σε ένα έθνος. Όπως αναφέρει ένα γνωστό επίγραμμα: «Ένα έθνος μπορεί να είναι ειρηνικό μόνο όταν οι οικογένειες διοικούνται καλά, κάτι που είναι δυνατό μόνο όταν τα άτομα έχουν καλλιεργήσει καλά το μυαλό τους». Με άλλα λόγια, οι οικογένειες μπορούν να διοικούνται καλά μόνο με βάση την ευσέβεια προς τους γονείς και όταν αυτός ο τρόπος εξαπλωθεί πέρα από τους τοίχους της οικίας, μπορεί, τελικά, να κάνει ολόκληρο τον κόσμο ειρηνικό.

Πηγές

1. Encyclopedia of Korean Folk Literature, 2014, National Folk Museum of Korea, σελ. 249
2. Myths and Legends from Korea p. 301, Tale 123
3. https://folkency.nfm.go.kr/en/topic/detail/553
4. https://www.koreatimes.co.kr/www/news/special/2008/08/181_29719.html

Φωτογραφίες

1. https://www.nongmin.com/nature/NAT/ETC/172761/view
2. Αγνώστου καλλιτέχνη από τη δυναστεία Σονγκ. Το έργο αποδίδεται παραδοσιακά στον Μα Χέζι (1131-1189) ως ζωγράφο και στον αυτοκράτορα Γκαοζόνγκ (1107-1187) ως καλλιγράφο, αλλά αυτή η απόδοση είναι πιθανότατα εσφαλμένη. - Πολιτιστική Ενδυνάμωση. Δυναστική Αναγέννηση: Τέχνη και Πολιτισμός του Νοτίου Σονγκ (έκθεση). Ταϊπέι: Εθνικό Μουσείο Παλατιών https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_Classic_of_Filial_Piety_(%E5%A3%AB%E7%AB%A0_%E7%95%AB).jpg

[Η Πρεσβεία της Κορέας δεν είναι υπεύθυνη για την εγκυρότητα του περιεχομένου και οι απόψεις και συστάσεις που διατυπώνονται αντιπροσωπεύουν τα εμπλεκόμενα άτομα (συντάκτης του κάθε άρθρου) και δεν αποτελούν άποψη ή σύσταση της Πρεσβείας της Κορέας]